Op het schoolplein mag ik bij een groepje van zes meisjes staan. Als ik iets zeg, lachen ze hard. Ik zeg maar liever niets. Ze vragen me nooit op verjaardagsfeestjes. Maar dat vind ik niet erg. Ik kan slecht tegen drukte. Ik ben altijd blij als de pauze voorbij is en de schooldeur weer opengaat. Met rekenen heb ik meestal een tien. Het lijkt wel of de meester dat niet leuk vindt. Daarom maak ik soms maar wat foutjes.

“Blijf je niet te lang weg, schat... morgen om zes uur rijden, toch?”

“OK Jessie...” riep ik terug, voordat ik de voordeur achter me dicht trok. “Ben zó terug!”

In de supermarkt had ik mijn scheermesjes snel gekocht. Ik wilde weer naar buiten, toen ik opeens als versteend bleef staan.

Aan de andere kassa stond een vrouw een rolletje pepermunt af te rekenen. Ze borg haar portemonnee op, streek een lok van haar krullende blonde haar uit haar gezicht, draaide zich om en keek me aan met haar helderblauwe ogen.

Stilte... als in een stopgezette film.

“Erik...?”