De felle mei-zon probeert door het smalle raam door te dringen en de duisternis te verjagen uit de kleine woonkamer. Het doet pijn aan mijn ogen, net zoals het geschel van de trompetten, het gedreun van de trommels en het zingen van de mensenmassa mijn oren teisteren. "Oranje boven," dreunt het door de straat, en "Leve de koningin."

De menigte wordt uitzinnig, als de eerste tanks de straat binnenrijden. Amerikanen, Canadezen en Britten die, uiteraard uit eigenbelang, het vuile werk hebben opgeknapt.

Laten we het maar gauw vergeten, schijnt de menigte te denken. Verder met het leven van alledag, de sporen van de bombardementen uitgewist, alsof ze nooit hebben plaatsgevonden. In onze goudmijn in het verre oosten is het ook de hoogste tijd om orde op zaken te stellen, zodat het uitbuiten weer gewoon kan doorgaan, net zo genadeloos als ons eigen land door de Duitsers werd geterroriseerd. Over ironie gesproken. Oranje boven, leve de koningin.

Hij weet het: vandaag is het holiday-day. Josine en de telgjes hebben democratisch besloten om dit jaar naar Griekenland te gaan. Klein detail: dit moet nog even aan pap worden medegedeeld. Hij moet tenslotte ook mee. En de cheque ondertekenen.